Gülüşlerin bozdu oyunumu. Uzattığın ellerine karşı koyamayışlarım alt üst etti kirli beyaz sabahlarımı. Ben beceremem ki yüzüme tebessüm düşürmeyi, öksüz bir kırlangıç yavrusuyum ılık bahar rüzgârlarıyla cenk edemem ki.
Bana bir baksana.
Gücüm yok benim. Sana bir Babil daha yaratamam ben. Uçsuz bucaksız bir sahraya sürgün ettim ben kalbimi hangi kervanın yolu mutluluk bilemem ki.
Benimde umut yıldızlarım olmuştu bir zamanlar. Kaybolduğum yollarda yediğim her tekmeyi hayra yoruşlarım olmuştu. Çelimsiz sevgi sözcüklerine kanıp yelkenlerimi gözümü kırpmadan yakışlarım olmuştu. Kaç kez alabora oldu bu yürek biliyor musun?
Yazdım.
Kalemime sürdüm yaşadığım tüm acıları mı.Sayfalarca minyatür çığlıklarımı abarta abarta anlattım tanımak istemediğim insanlara. Satır aralarına gizledim tanrımdan af dileyişlerimi.
Ben küçük bir cehennem yarattım tek göz oda dünyamda. Onlar gibi değilim ben. Gönülsüz atan bu kalbe makyaj yapamam ki.
Üstü kapalı yapılan küçümsemelere alışığım ben. Bıyık altı edilen küfürlere, yarım ağız söylenen teselli sözcüklerine aşinayım. Sığ sularda boğulma tehlikesi yaşayan ilk kişi ben değilim ki. Burada öyle bir dünya yaratılmış ki başının üstünde hep bir el. Kimse nefes almanı istemiyor sanki. Ve ben boğuluyorum tüm sahte çırpınışlarıma rağmen. Ölüm belkide tek kurtuluş yoludur kim bilir. Kim cehennemin daha acı verici olduğunu söyleyebilir ki zaten.
Ya ben bu dünyada biraz fazlayım yada bir şeyler eksik.
Zaten dünya hassas kalplere cehennem değil mi ?
YORUMLAR