Mutluluk, babadan oğula geçer.
Abdulkadir DESTAN

Abdulkadir DESTAN

Abdulkadir DESTAN / Medical Doktor - Hukukçu

Mutluluk, babadan oğula geçer.

19 Haziran 2022 - 22:04

Ben bilmenin, halk ile kalabalık arsındaki turnusol kâğıdı olduğunu bilerek sevdim,tercihim her zaman kalabalık değil halk olmuştur
 Sevdim,dalganın kayayı okşaması gibi.Sana dokunmak istedim, kızgın suya sokulmuş bedenimin, buz gibi sudaki, fısıltısı gibi.
Sevdim, bir ananın çocuğunu azarlayan yüreğindeki sızı gibi sevdim. Ben seni buruşuk mutluluğumun rüzgârı gibi sevdim.
Sevdim, vazgeçme duygumun soğukluğundaki ürperti hissi ile sevdim. Sevgimmekân tanımadı. Bazen öğretmenim bazen arkadaşım oldu.Bazen gözlerim oldu.Her gün doğan yüz bin çocuğun, kızgın tavaya fırlayan mısır tanesi gibi yüreklerinin sesini duyurduğun için sevdim.
Ben seni her kelimendeki telaşında sakladığın, her gün açlıktan ölen yirmi bin kişinin, matemindeki ağıtla beslendim. Biliyorum, bilmenin aslında yanlışlarını çoğaltıp, sadece yalnızlığa ulaşmaya yaradığını, bunun da bizi özgür kılacağını bildiğim için sevdim. İnsan sevdikçe çoğalırmış.İnsanın derdi zayi olmamalıymış,çünkü onu var edenmiş.
Mesele varlıklı değil var olmakmış. Sekiz milyar insanın yaşadığı dünyamızda,şişirilmiş egomuza verdiğimiz değerin,nasıl aksırıktaki baloncuk kadar ederinin olmadığını da bilmekmiş sevmek.
Biliyorum oysa mutluluk bireysel bir durumdan öte bireylerin sevinçlerinin birbirine karışarak oluşan ortak bir kokudur. Ancak bu koku insanların mutluluğunu, salgın hastalık gibi bulaştırır.
Böyle bir koku toplumun, güneşten doyunca faydalanmasının bilgiyebağlı olduğunu ancak böyle bir koku vatanı için korkusuzca her şeye göğüs gerdirebilir.
Ama biliyorum ki sevgiden yüreğimizde kalan, yaralı bir ceylanın gözlerindeki hüzün. Yardımsever duygumuzdan kalan katilin kalbini eline aldığı andaki gözlerindeki ışıltıya eşlik eden kalbinin şeytani türküsü.
Bitirdik!İnsanların, içtikçe çoğalan sevgi havuzundaki can suyumuzu bitirdik,tenimize çarpan esinti değil, kavurucu nefretin nefesi.
Bitirdik çocuklar, gözümüzü dağın arkasına diktiğimiz ve görebildiğimiz dünyayı yok ettik. Gözümüz artık kör. Elinden sopası alınmış, beş duyusu olmayan birinin telaşı içerisindeyiz.
Kabrimizi, bencillik kazdı. Yüreğimizi kıskançlık sarmaşıkları sararak boğdu. Bizim cenaze namazımızı, imamsız kılmışız. İçimizdeki insanın boğazını sıkmışız ve can çekişiyor. Biz kendi benliğimize döndükçe, kılıcın kınından çıkmasındaki heyecan duyan savaşçı gibi, mutluluk yüzümüzden okunacak. Kanımız kendiliğinden arınmaya başlayacak.
Biliyorum,selamız doğarken okunanlardanız çünkü.Adil olmayan toplumlarda, ''Mutluluk Babadan oğula geçer'' 
Bilmenin mutluluk olmadığını bilsem detercihim özgürlükten yana.  Çünkü ben kalabalığındeğil, halkın bireyi olmak istiyorum.

Saygıyla...
Abdulkadir DESTAN

Bu yazı 2056 defa okunmuştur .

YORUMLAR

  • 0 Yorum