ÇOCUKLUK ARKADAŞLIĞI, HEP ÇOCUK KALIR...

ÇOCUKLUK ARKADAŞLIĞI, HEP ÇOCUK KALIR...
Ne güzeldir çocukluk arkadaşlığı.
Birbirimizi gördüğümüz andan itibaren tüm mahalleyi hatırladığımız kocaman resimler gibi...
Sonuna kadar açık olan kapılarımızdan huzurun,
güvenin, sevginin iliklerimize kadar doluşunun hissiyatı...
Çoğu rahmetli olan Annelerimizin yaptığı yemeklerin buram buram kokusunu duyumsamak...
Babalarımızın elleri dolu gelişlerinde koşarak ellerindekini alıp hemen oracıkta paylaşıvermenin gülümsetişi...
Ramazan'lar da Oruç tutmanın manevi sevinci ile Yatsı da Teravih Namazı için sözleşmenin haklı gururu...
Komşu teyzeler toplanıp hep beraber gözlemeler yaparken onların oklavayı nasıl tuttuklarını gözlemleyip, ben de yapabilirim diyerek onlara küçük küçük açıp verdiğimiz bezelerle ne kadar yetenekli olduğumuzu fark etmek...
Bütün kızlar toplanıp parmağımıza doladığımız aynı ölçüde ki iplerle yarış yaparken, ördüğümüz dantellere kazanmanın motiflerini işlemenin mutluluğu...
Okula giderken hep birlikte gidip, gelmenin rahatlığı...
Ders yaparken ablalarımızdan, abilerimizden aldığımız bilgilerin kalıcılığı...
Yılsonu geldiğinde gösterdiğimiz karnelerimizin kocaman bir aferin ile ödüllendirilmesinin muhteşem gururu...
Yaptığımız ilk yemeği arkadaşlarımızla yerken Annelerimizin marifetli kızlar böyle olur diyen seslerinin kulaklarımızda çınlaması...
Saat 5'te mahalle çeşmesinin orada buluşup, taşlarla oynamak, yakan top ve saklambaçla devam ederek günü bitirmek...
Kış gelince dizlerimize kadar kar' a batıp, sobanın dibinde çözülmeye uğraşmak...
Mandalina, portakal kabuklarını sobanın üzerine koyup mis gibi yayılan kokuları derin derin içimize çekmek...
Gece gezmelerinde çaya bisküvi batırıp yemenin damakta kalan doyumsuz tadı...
Bahar da, ellerimize aldığımız çubuklarla çiğdem topladığımız tepelerin yüksekliğin de, Ankara' yı seyretmenin keyfi...
Sonra birer birer mahalleden gelin olup gidişlerimiz...
Her biri, bir ders niteliğinde olan öğrendiklerimizi hayata geçirdiğimiz zamanlar ve her yaptığımız işte bir teyzemizi özlemle yad etmek...
Maneviyatı çok büyük, ne güzel şeyler öğrenmişiz küçücük gibi görünen kocaman yüreklilerin yaşadığı mahallemizden...
Bugün 50 yıllık çocukluk arkadaşlarımla buluşmamız, taa o zamanlara ve o zamanların huzur dolu günlerine götürdü bizleri...
Sevgiyle, özlemle andık o günleri ve bizlerde kocaman izler bırakan rahmetli teyzelerimizi...
Yaşadıklarımızın, yaşatacaklarımızın teminatı olması dileğiyle...
Geçmiş, geleceğimize kurduğumuz bir köprüdür...
Geldiği yeri unutmayan, gittiği yere huzuru götürür diyor;
SONSUZ SEVGİ ve SAYGILARIMI SUNUYORUM...